Μια ξεχωριστή μέρα για το Σπίτι του Ροδάκη. ο καθηγητής του ΕΜΠ κ. Τάσης Παπαϊωάννου με συνεργάτη του και 50 δευτεροετείς φοιτητές επισκέφτηκαν το χώρο. Κατά τυχερή σύμπτωση, ήμουν ο άνθρωπος που τους βοήθησε να φτάσουν στο χώρο και φυσικά βγήκα κερδισμένος, γιατί συμμετείχα στη συζήτηση και έμαθα και εγώ πράγματα από τον καθηγητή. Μου δόθηκε, ακόμα, η ευκαιρία, να μιλήσω στους φοιτητές για τον άνθρωπο Αλέξανδρο Ροδάκη και για διάφορα τοπικά δεδομένα, που μόν εμείς οι ντόπιοι ξέρουμε ... Το κλίμα, παρά τα χάλια του χώρου, για τα οποία σας έχω ήδη ενημερώσει, ήταν πολύ καλό και ήταν φανερό το ενδιαφέρον των αυριανών αρχιτεκτόνων και από την κίνησή τους μέσα στο χώρο, από τις ερωτήσεις που έκαναν και από 
το ότι κρατούσαν σημειώσεις για όλα όσα άκουγαν. Στο κλείσιμο της συνάντησης όλοι συμφωνήσαμε για την άμεση ανάγκη να κινηθεί η υπόθεση, γιατί όπως με διαβεβαίωσα οι επιστήμονες, η κατάσταση του μηνημείου είναι οριακή. Προσεχώς θα δημοσιεύσουμε και φωτογραφίες. Ίδωμεν ...
το ότι κρατούσαν σημειώσεις για όλα όσα άκουγαν. Στο κλείσιμο της συνάντησης όλοι συμφωνήσαμε για την άμεση ανάγκη να κινηθεί η υπόθεση, γιατί όπως με διαβεβαίωσα οι επιστήμονες, η κατάσταση του μηνημείου είναι οριακή. Προσεχώς θα δημοσιεύσουμε και φωτογραφίες. Ίδωμεν ... 
Στις μέρες που πέρασαν είχα μια ξεχωριστή εμπειρία. Στο Νησί μας βρέθηκε ομάδα μαθητών του Αμερικανικού Κολλεγίου της Βηρυτού σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι, που είχε ως στόχο, μαζί με την ξεκούραση, τα παιδιά αυτά να ζήσουν και αθέατες, μη εμπορικές πλευρές της Αίγινας. Οργανώτρια της υπόθεσης αυτής η ακούραστη καθηγήτρια Αγγλικών κ. Ζησιμάτου Σελίνα. Μου ζήτησε να συνοδεύσω την ομάδα σε μια εναλλακτική πορεία στον άγνωστο Μεσαγρό.Έτσι, στις 20 του Μάη, βρέθηκα να μιλάω στα παιδιά για το μύθο της Αφαίας και το Ναό της και στη συνέχεια να περπατώ μαζί με αυτά και τους καθηγητές τους κ.κ. Simon Βarakat, Gautham Αkula και Wafa Kays μέσα στο μεσαγρίτικο δάσος με προορισμό, μετά από μια ώρα ποδαρόδρομο, το Σπίτι του Ροδάκη. Περπατώντας νιώσαμε τα άρωμα του πεύκου, μιλήσαμε για την κοινωνία και ιστορία μας, για τις επαγγελματικές ασχολίες των ντόπιων, για τις επιπτώσεις του πολέμου στο Λίβανο. Είδαμε από ψηλά το πρώην λατομείο και τους μίλησα για την πρωτοβουλία των κατοίκων για δημιουργία ανοικτού θεάτρου και τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας.Εκεί μας περίμενε μια οδυνηρή έκπληξη. Λέω «μας», γιατί κι εγώ δεν περίμενα το μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς «ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΡΟΔΑΚΗ», που μελετούν και γνωρίζουν αρχιτέκτονες από όλο τον κόσμο, Έλληνες και μη, να βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Ο χώρος γενικά δεν είναι καν επισκέψιμος. Παντού ψηλά αγριόχορτα, ρωγμές και ακλάδευτα δέντρα που σχεδόν εμποδίζουν την πρόσβαση. Οι επισκέπτες με τη βοήθεια του πληροφοριακού υλικού και της ομιλίας μου, κατάλαβαν την αξία του μνημείου. Φρόντισα για λόγους ασφάλειας να μην μείνουν πολλή ώρα στο χώρο, αλλά είμαι βέβαιος ότι έμειναν με το ερώτημα αν και ΕΜΕΙΣ οι ιδιοκτήτες, έχουμε καταλάβει το χρέος μας.Μεταφέρω αυτό το γεγονός ως προβληματισμό. Τελικά, τι συμβαίνει και ένας τόπος περιφρονά τον πολιτισμό του; Ο απλός εργάτης και βοσκός Αλέξανδρος Ροδάκης, αν και χωρίς πτυχία και περγαμηνές, εκτίμησε το πολιτισμό και τις παραδόσεις αιώνων και τις μετέφερε σε ένα σπίτι, που είναι συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην αρχαία, στην βυζαντινή και τη νεοελληνική παράδοση και το άφησε σε μας. Εμείς τι θα δώσουμε τα παιδιά μας; Πόσο περήφανες πρέπει να είναι οι δημοτικές και κοινοτικές αρχές των τελευταίων ετών για την εγκατάλειψη; Πόσο περήφανη πρέπει να είναι η σημερινή δημοτική αρχή, που παρά τις υποσχέσεις, ασχολείται και «τυρβάζει» με πολλά, αλλά δεν έχει ορίσει ούτε έναν ορκωτό λογιστή για να εκτιμήσει την αξία του, όπως δεσμεύτηκε; Πόσο περήφανοι πρέπει να είμαστε, που ως λύση σκεφτόμαστε να εκλιπαρούμε ιδιώτες να κάνουν χορηγίες; Πόσο περήφανη πρέπει να είναι η Ελληνική Πολιτεία για όλα αυτά;Κλείνω με αυτά τα αμείλικτα ερωτηματικά, λέγοντας απλά ότι εγώ τουλάχιστον ΔΕΝ είμαι περήφανος αλλά πολύ ανήσυχος. 
